วันเอดส์โลก (World AIDS Day)

   วันเอดส์โลก (World AIDS Day) ตรงกับวันที่ 1 ธันวาคมของทุกปี เป็นวันที่ทั่วโลกให้ความสำคัญกับการสร้างความตระหนักรู้เกี่ยวกับโรคเอดส์ (AIDS) และการติดเชื้อเอชไอวี (HIV) รวมถึงการสนับสนุนผู้ที่ได้รับผลกระทบจากโรคนี้ การรณรงค์ในวันนี้มีเป้าหมายเพื่อยุติการแพร่ระบาดของเอชไอวีและลดการตีตราผู้ติดเชื้อในสังคม

ประวัติความเป็นมาของวันเอดส์โลก

   วันเอดส์โลกถูกกำหนดขึ้นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2531 (ค.ศ. 1988) โดยองค์การอนามัยโลก (WHO) และโครงการเอดส์แห่งสหประชาชาติ (UNAIDS) ถือเป็นวันรณรงค์ระดับโลกวันแรกที่มุ่งเน้นในด้านสุขภาพสาธารณะ โดยมีจุดประสงค์เพื่อสร้างความตระหนักรู้เกี่ยวกับการแพร่ระบาดของเอชไอวี (HIV) และโรคเอดส์ (AIDS) รวมถึงส่งเสริมความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับผู้ติดเชื้อ

แนวทางการป้องกันและการรักษา

การป้องกัน

• การใช้ถุงยางอนามัย: เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่น ๆ
• การตรวจเอชไอวีเป็นประจำ: การตรวจเชื้อเอชไอวีช่วยให้ทราบสถานะการติดเชื้อและสามารถเริ่มการรักษาได้ทันทีหากพบว่าติดเชื้อ

• การใช้ยาป้องกันก่อนการสัมผัสเชื้อ (PrEP): สำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูง การใช้ PrEP สามารถลดโอกาสการติดเชื้อเอชไอวีได้อย่างมีนัยสำคัญ

การรักษา

• ยาต้านไวรัส (ART): การรักษาด้วยยาต้านไวรัสช่วยลดปริมาณเชื้อในร่างกาย ทำให้ผู้ติดเชื้อมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นและลดโอกาสการแพร่เชื้อไปยังผู้อื่น
• การติดตามการรักษาอย่างต่อเนื่อง: ผู้ติดเชื้อควรรับการรักษาและติดตามผลอย่างสม่ำเสมอ เพื่อป้องกันการดื้อยาและรักษาสุขภาพที่ดี

ความสำคัญของการตรวจเอชไอวี

   การตรวจเอชไอวี (HIV Testing) เป็นขั้นตอนสำคัญที่ช่วยในการป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อเอชไอวีและเพิ่มโอกาสในการเข้ารับการรักษาอย่างทันท่วงที การตรวจเอชไอวีไม่เพียงแต่ช่วยปกป้องสุขภาพของบุคคล แต่ยังมีบทบาทสำคัญในการลดอัตราการแพร่เชื้อในสังคม

เตรียมความพร้อมเพื่อป้องกัน

• การตรวจเอชไอวีช่วยให้ผู้ที่มีความเสี่ยงทราบสถานะการติดเชื้อของตนเองอย่างแน่ชัด
• หากผลการตรวจพบว่าติดเชื้อ จะสามารถเข้ารับการรักษาและดูแลสุขภาพได้ทันที
• ในกรณีที่ผลตรวจเป็นลบ ผู้ที่ตรวจสามารถวางแผนเพื่อป้องกันตัวเองจากการติดเชื้อในอนาคต เช่น การใช้ถุงยางอนามัยและการรับประทานยา PrEP

ลดการแพร่กระจายของเชื้อ

• ผู้ที่ทราบว่าตนเองติดเชื้อสามารถลดความเสี่ยงในการแพร่เชื้อไปยังผู้อื่นได้
• การเข้ารับการรักษาด้วยยาต้านไวรัส (ART) ช่วยลดปริมาณไวรัสในเลือดจนถึงระดับที่ไม่สามารถตรวจพบได้ (Undetectable Viral Load) ซึ่งหมายความว่าโอกาสแพร่เชื้อสู่ผู้อื่นแทบไม่มี

เพิ่มโอกาสในการรักษาอย่างมีประสิทธิภาพ

• การตรวจพบเชื้อในระยะแรกเริ่มช่วยให้การรักษาเป็นไปได้อย่างมีประสิทธิภาพและช่วยป้องกันภาวะแทรกซ้อน
• ผู้ติดเชื้อที่เข้ารับการรักษาอย่างต่อเนื่องสามารถมีคุณภาพชีวิตที่ดีและมีอายุยืนยาวเทียบเท่ากับคนทั่วไป

เมื่อไหร่ที่ควรพบแพทย์

   การพบแพทย์เพื่อปรึกษาเรื่องเอชไอวีเป็นสิ่งสำคัญ โดยเฉพาะในกรณีที่มีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ หรือพบสัญญาณที่อาจบ่งบอกถึงการติดเชื้อ เพื่อรับการดูแลและคำแนะนำอย่างเหมาะสม

ผู้ที่มีพฤติกรรมเสี่ยงในการติดเชื้อ

หากคุณมีพฤติกรรมที่เพิ่มความเสี่ยงในการติดเชื้อเอชไอวี ควรรีบปรึกษาแพทย์ทันที

• มีเพศสัมพันธ์โดยไม่ใช้ถุงยางอนามัย
• มีคู่นอนหลายคน
• ใช้สารเสพติดชนิดฉีดร่วมกับผู้อื่น
• ได้รับการบาดเจ็บจากของมีคม เช่น เข็มฉีดยาที่อาจปนเปื้อน

ผู้ที่มีสัญญาณหรืออาการที่น่าสงสัย

อาการในระยะแรกของการติดเชื้อเอชไอวีอาจคล้ายกับอาการของโรคทั่วไป

• ไข้
• ปวดกล้ามเนื้อและข้อ
• เจ็บคอ
• ต่อมน้ำเหลืองบวม
• ผื่นแดงบนผิวหนัง

หากคุณมีอาการเหล่านี้ร่วมกับประวัติความเสี่ยง ควรพบแพทย์เพื่อรับการตรวจและวินิจฉัย

ผลการตรวจเอชไอวีเป็นบวก

หากคุณตรวจพบว่าติดเชื้อเอชไอวี ควรพบแพทย์ทันทีเพื่อ:

• ประเมินสุขภาพเบื้องต้น
• วางแผนการรักษาด้วยยาต้านไวรัส (ART)
• รับคำปรึกษาด้านจิตใจและการวางแผนชีวิต

สำหรับหญิงตั้งครรภ์

หญิงตั้งครรภ์ทุกคนควรเข้ารับการตรวจเอชไอวีเป็นส่วนหนึ่งของการฝากครรภ์ เพื่อ:

• ลดโอกาสการแพร่เชื้อจากแม่สู่ลูก
• วางแผนการคลอดและการให้นมที่เหมาะสม

มีปัญหาสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับภูมิคุ้มกัน

ในผู้ที่ภูมิคุ้มกันอ่อนแอ อาจพบการติดเชื้อฉวยโอกาสหรืออาการแทรกซ้อน เช่น:

• วัณโรค
• เชื้อราในช่องปากหรือระบบทางเดินอาหาร
• การติดเชื้อทางเดินหายใจรุนแรง

Social Media
Facebook : stkcsociety
Twitter : stkcsociety
Tiktok : stkcsociety
Youtube channel : STKC Society

ที่มาของข้อมูล
โรงพยาบาลเอกชนนานาชาติ